Door Parkinson én kanker enorme vechtlust voor Anne-Marie (62)

Tips
20 september 2017

Anne-Marie Netten (62) vertelt over leven met haar noodgedwongen metgezel ‘Meneertje Parkinson’:

Ik ben intens gelukkig met wat ik nog wel kan

“Ruim elf jaar geleden begon ik ineens kriebelig en klein te schrijven. Ik liep soms moeizaam en was vaak moe. De neuroloog constateerde Parkinson; dat is nu zes jaar geleden. Die uitslag verwachtte ik al. Ik besloot vrijwel meteen om de ziekte te accepteren en er zo goed mogelijk mee om te gaan.

Destijds was ik 55 jaar en nog volop werkzaam als groepsleerkracht in het basisonderwijs. Gelukkig sloeg de medicatie goed aan waardoor kleine handelingen als kleuters helpen met veters strikken, aan- en uitkleden en ook schrijven me weer beter afgingen.

Ondanks een heftig traject toch vertrouwen

Na twee jaar kreeg ik te maken met darmkanker en wachtte me een traject van chemotherapie, bestralingen, een operatie en een tijdelijke stoma. Vrij bijzonder: ik kreeg toen een enorme veerkracht en vechtlust – vanuit een positieve houding en vertrouwen dat het goed zou komen.

Heel veel mensen in mijn omgeving waarschuwden: ‘Je komt in een rollercoaster terecht’. Dat vond ik geen aantrekkelijk vooruitzicht, omdat ik dan totaal geen grip zou hebben op mijn situatie. Ik koos bewust voor ‘mijn proces’, met daarin moeilijke en ook mooie ervaringen – geliefd en gesteund door mijn man en kinderen. In de tijd van de bestralingen bleken mijn dochter en schoondochter allebei zwanger. Een extra stimulans om alle uitdagingen aan te gaan.

Net als voorheen weer drie dagen aan het werk

Toen alles eenmaal achter de rug was, pakte ik met kleine stapjes mijn werk weer op. Met mijn leidinggevende en bedrijfsarts had ik regelmatig contact en zij stelden zich betrokken en empathisch op. Ze remden mij eerder af, omdat ik zo graag weer aan de slag wilde. Na anderhalf jaar werkte ik weer drie dagen in de week, net als voorheen.

Na een poos merkte ik echter dat Meneertje Parkinson ook weer van zich liet horen. De symptomen staken weer de kop op en vaak was ik heel erg moe. Verslagen typen, kinderen helpen met jasjes, lange dagen maken: het werd me allemaal teveel.

Werken op maat

Of het nog nawerkingen waren van het kankertraject of een toename van de symptomen van Parkinson is eigenlijk niet zo van belang. Ik meldde me ziek, en ging opnieuw een traject in bij – helaas een andere – bedrijfsarts. Ik kreeg de kans met kleine groepjes te werken en dat ging me beter af. Zo was ik toch bij school betrokken en kon ik werken op maat.

De verzuimcoach zei echter dat ik richting afkeuren moest gaan, omdat ik mijn oorspronkelijke vak niet meer kon uitoefenen. Uiteindelijk ben ik afgekeurd en in maart 2017 nam ik afscheid. Met een groot feest als afronding van mijn werkzame leven.

Onzekerheid

Thuis kan ik veel beter inspelen op wat ik kan en hoe ik me voel. Soms lukken voorgenomen plannen niet en bedenk ik een alternatief of kies ik een ander moment. Af en toe loop ik slecht en lukken bepaalde handelingen niet zodat ik hulp moet vragen. Als ik slecht slaap, ben ik extra moe. Ik heb nu eenmaal Parkinson, en het verloop is onzeker.

“Ik waardeer wat ik heb en dat maakt me intens gelukkig”

Het belangrijkste is dat ik geniet van alle dingen die ik wel kan doen. Zoveel mogelijk naar buiten met onze hond, rommelen in de keuken, lezen en stukjes schrijven voor mijn blog. En genieten van mijn familie, kinderen en kleinkinderen. Het leven is niet maakbaar. Ik waardeer wat ik heb en dat maakt dat ik intens gelukkig ben.”

Anne-Marie is zo goed als genezen van darmkanker. Uiteraard blijven controles plaatsvinden.

Wilt u meer lezen over Anne-Marie of haar volgen? Klik dan door naar haar website.