Door te schilderen vergeet ik even dat ik parkinson heb

Patiënten
19 augustus 2025

Expositie op 1 november – opbrengst gaat naar het ParkinsonFonds

Ton Behre, geboren in Den Haag, viert op 31 oktober zijn 75e verjaardag. Een dag later opent een bijzondere expositie van zijn schilderijen. Niet alleen om zijn kunst te tonen, maar ook met een doel: de volledige opbrengst gaat naar het ParkinsonFonds. Ton leeft al twaalf jaar met de ziekte van Parkinson. “Schilderen helpt mij om de ziekte even los te laten. Het is mijn manier om de regie te houden.”

Leven met parkinson: leren omgaan met verandering

In 2013 werd bij Ton parkinson vastgesteld. Hij had toen pijn in zijn nek, wat uiteindelijk het eerste signaal bleek. Zijn vader had dezelfde ziekte, dus de diagnose kwam niet helemaal uit de lucht vallen. Toch veranderde zijn leven. “Ik was 63 en werkte nog. Samen met mijn werkgever heb ik geregeld dat ik eerder kon stoppen. Dat gaf rust.”

In de eerste jaren na de diagnose had Ton weinig zichtbare symptomen, maar wel veel pijn aan de linkerkant van zijn lichaam. “Ik heb nooit last gehad van trillen. Voor mij zit de uitdaging vooral in de pijn, vermoeidheid en het omgaan met wat er nog wél kan. Ik sport veel, doe aan krachttraining en probeer mijn spieren sterk te houden.”

Mentaal sterk blijven

Voor Ton draait het omgaan met parkinson vooral om de mentale kant. “De ziekte is er, maar ik probeer hem niet alles te laten bepalen. Accepteren helpt. Het geeft ruimte in mijn hoofd. En schilderen helpt daarbij. Als ik schilder, vergeet ik dat ik ziek ben. Het is bijna meditatief.”

Hij vertelt dat zijn dagen soms langzaam op gang komen. “De motor moet dan opgestart worden, maar ik probeer mijn energie goed te verdelen. Dat is cruciaal.”

Van ambtenaar naar kunstenaar

Ton werkte jarenlang als ambtenaar. “Mensen begeleiden in hun ontwikkeling vond ik het mooiste aspect van mijn werk.” Toen hij met pensioen ging, zocht hij een nieuwe invulling. Per toeval ontdekte hij online een schilderles: twee appels schilderen. “Dat vond ik zó leuk. Het is daarna eigenlijk geëxplodeerd.”

Ondanks parkinson kan Ton nog steeds fijn schilderen. “Ik tril niet, dus mijn fijne motoriek is in orde. Schilderen is mijn manier om in balans te blijven. Het helpt me om rust te vinden en afleiding te hebben.”

De zee als inspiratiebron

Wie zijn werk bekijkt, ziet meteen dat de zee vaak terugkomt. “De zee is voor mij oneindig. Het geeft ruimte en beweging. Net zoals ik dat ook in mijn contact met mensen belangrijk vind. Ik wil niet vastgezet worden.”

Hij probeert de beweging van de golven en de lucht te vangen met zijn penseel. “Als kind vond ik het al magisch om op de Savornin Lohmanlaan in Den Haag de zee ineens te zien opduiken. Dat gevoel heb ik nog steeds.”

Expositie: kunst voor het goede doel

Op 1 november opent Ton zijn expositie. De opbrengst van de schilderijen gaat volledig naar het ParkinsonFonds. “Lange tijd heb ik mijn ziekte stilgehouden. Zelfs mensen in mijn omgeving wisten het niet. Maar ontkennen helpt niet. Ik wil nu juist iets doen om bewustzijn te vergroten.”

Voor wie geen schilderij koopt, staat er een donatiebox. “Ik zie dit als een manier om iets terug te doen. Voor anderen met parkinson, maar ook voor mezelf. Het voelt als een symbolisch gebaar.”

Leven met ruimte en liefde

Ton benadrukt hoe belangrijk zijn vrouw Barbara voor hem is. “We kenden elkaar drie jaar toen ik de diagnose kreeg. Ze is er altijd voor me. Zonder haar zou het veel zwaarder zijn. Onze afspraak is: we doen wat goed voelt. Elkaar ruimte geven is het belangrijkste.”

Ook met zijn kinderen is het contact goed. “Thuis weet iedereen dat ik parkinson heb, maar het hoeft niet altijd daarover te gaan. Ik ben nog steeds wie ik was – ik bén Ton, met parkinson, maar ik ben meer dan dat.”

“Verdrink in je passie”

Ton schreef ook een boek over zijn leven van 1950 tot 1980. Creativiteit loopt als een rode draad door zijn leven. Zijn advies aan anderen met een chronische ziekte is helder: “Zoek iets waar je in kunt opgaan. Verdrink in je hobby, zodat je niet verlamd raakt door het idee dat je ziek bent. Zolang ik dat gevoel heb, blijf ik vooruitkijken.”

Zijn doel? 85 worden. “Dat is mijn stip op de horizon. Maar ik leef vooral in het nu. Gisteren is geweest, morgen komt vanzelf. Vandaag telt.”