Het schijnbaar onmogelijke mogelijk maken

Organisatie
4 oktober 2023

Op een mooie nazomerse middag in september had ik het genoegen om in gesprek te mogen het nieuwe bestuurslid van Stichting ParkinsonFonds: Gidy Koopmans. Hij is een wiskundig econoom en een zeer ervaren bestuurder. Hij trad op 1 september toe tot het bestuur en we stellen hem graag aan je voor.

Wat zou je graag over jezelf willen vertellen aan onze achterban?

“Inmiddels ben ik 17 jaar met pensioen maar ik heb nooit stilgezeten. Ik ben altijd actief gebleven, ook als vrijwilliger. Ik vind dat belangrijk voor de sociale contacten en voor de gemeenschap.”

Hoe heb je Stichting ParkinsonFonds leren kennen?

“Dat is eigenlijk per toeval geweest. Ik was op een feest van een gezamenlijke vriend, waarbij ik Lex heb ontmoet [red. Lex Knobben – directeur van Stichting ParkinsonFonds]. We raakten aan de praat over de stichting en ik vond het een mooie organisatie. Vanuit mijn bestuurlijke ervaring dacht ik een goede bijdrage te kunnen leveren en dat heb ik aangegeven. Een jaar later kwam er ineens een vacature vrij voor deze bestuurlijke functie en ik heb aangegeven in gesprek te willen. Die gesprekken zijn wederzijds goed bevallen. Verder ken ik de ziekte van Parkinson helaas ook van dichtbij, omdat een heel goede vriendin van ons de ziekte heeft. Op onze leeftijd komen dit soort ziektebeelden ook wat meer in je leven.”

Je brengt veel bestuurlijke ervaring mee vanuit het werkzame leven. Zo was je onder meer directeur van Solvay Pharmaceuticals in Nederland en lid van de wereldwijde Pharma-directie.

Waar kijk je het meest naar uit in je rol als lid van het bestuur van Stichting ParkinsonFonds?

“Waar ik het meest naar uitkijk is het onmogelijke mogelijk maken. Iets te laten slagen waarvan iedereen altijd zegt: ‘Gaat nooit lukken’ en dat het dan wel lukt. Het zou mooi zijn als Stichting ParkinsonFonds groeit zodat er meer geld naar fundamenteel onderzoek kan gaan. De stichting bestaat inmiddels meer dan 25 jaar en groei helpt. Een goede samenwerking met andere organisaties die zich inzetten voor de ziekte van Parkinson vind ik van groot belang. Ik kijk er echt naar uit om daar een steentje aan bij te dragen.”

Wat is volgens u het belang van fundamenteel onderzoek?

“Fundamenteel onderzoek vormt de basis. Fundamenteel onderzoek kijkt naar de ziekte van Parkinson vanuit vragen als: ‘Hoe komt het dat cellen die dopamine maken afsterven?’ Dat zijn vragen naar de oorzaak. Alleen fundamenteel onderzoek stelt dit soort vragen. Makers van medicijnen kijken ná het fundamenteel onderzoek verder. Als er duidelijk is waarom bijvoorbeeld cellen afsterven die dopamine maken, dan kijkt een farmaceut naar een antwoord in de vorm van medicatie. Maar dat kan pas als eerst de oorzaak helder is. En die oorzaak is nog niet gevonden.”

Waarom is het volgens u belangrijk dat mensen doneren aan Stichting ParkinsonFonds?

“Dat is belangrijk omdat fundamenteel onderzoek geld kost. Zonder donaties kan fundamenteel onderzoek niet plaatsvinden. En als we de ziekte ooit onder de knie willen krijgen dan is er nu geld nodig om onderzoek te doen”

Ook in uw vrije tijd zet u zich als vrijwilliger in op bestuurlijk niveau. Zo bent u tot mei 2022 lid geweest van de landelijke pensioencommissie Koepel Gepensioneerden (KG).

Waarom vindt u vrijwilligerswerk belangrijk?

“Ik heb geleerd dat je vrijwilligerswerk doet voor jezelf en je helpt een ander. Je helpt de samenleving en je krijgt er van alles voor terug, bijvoorbeeld in de vorm van sociale contacten. Onze samenleving draait ook voor een groot deel op mensen die vrijwilligerswerk doen, denk maar eens aan de mensen die op de voetbal- of hockeyclub achter de bar staan of langs de lijn als scheidsrechter. Vrijwilligerswerk heeft een grote sociaaleconomische waarde. Je doet het in beginsel voor jezelf, omdat je er een goed gevoel van krijgt en daarbij help je een ander weer. Ik noem dat een win-win”

Wat is je droom voor de toekomst?

“Natuurlijk heb ik de wens zelf gezond oud te worden en daarmee bedoel ik dat ik kan blijven doen wat ik nu doe. Het lijkt mij verschrikkelijk om een ziekte te krijgen waardoor ik niet meer kan functioneren zoals ik nu doe. Vanzelfsprekend hoop ik ook dat mijn kinderen en kleinkinderen gezond mogen blijven en mogen leven in een wereld waar we het goed hebben met elkaar. De oorlog die nu in Europa woedt baart mij zorgen. Ik ben geboren in 1946 en ik heb nooit een oorlog meegemaakt. Ik vind het verschrikkelijk wat er nu gebeurt met die oorlog. Ook wens ik dat we als mensheid meer respectvol leren omgaan met elkaar en meer durven te gaan leven vanuit een ‘samen’. Het is in mijn beleving de laatste 25 jaar zo erg ‘ik’ geworden. In het woord samenleving ligt het woord samen ook besloten. Het zou mooi zijn als de samenleving meer samen en ook liever wordt”