Ingezonden brief: “Die ouwe dr. Parkinson is niet zijn gewone vrolijke zelf vandaag.”

Patiënten
11 september 2021

Wij hebben elkaar nooit ontmoet, maar mag ik toch een paar minuten van uw aandacht?

Ik vertel u graag over de moeilijkste tijd van mijn leven. Die ik ook als een van de mooiste periodes beschouw. U zult snel begrijpen wat ik hiermee bedoel.

Mijn moeder, Jacqueline Broeks, had de ziekte van Parkinson. Ik zorgde voor haar tot ze overleed.

Wat ik vandaag met u wil delen, is verdrietig en pijnlijk. Het kost me moeite het op te schrijven. Maar wat veel belangrijker is, ik schrijf u met een gevoel van hoop. Want er is zó veel dat u en ik kunnen doen tegen deze verschrikkelijke ziekte.

Mijn moeder was een bijzondere vrouw. Een kunstenares die haar schilderijen wereldwijd exposeerde. Een muzikante. Het type dat overal vrienden maakte. Ik weet nog dat toen ze lang geleden 60 werd, ik bij mezelf dacht ik hoop dat ik net zo ben als ik 60 word!

De meeste mensen met Parkinson hebben een zichtbare tremor. Dat hoef ik u niet uit te leggen – u heeft het langzame schudden van handen of hoofd vast wel eens gezien. Mijn moeder trilde nooit. Meer dan 20 jaar na haar diagnose had ze amper symptomen. De ziekte ontwikkelde zich zo langzaam dat we er zelden aan dachten. Tot ze wat moeilijker begon te lopen. Oncontroleerbaar begon te bewegen. Soms grapte ze: “Die ouwe dr. Parkinson is niet zijn gewone vrolijke zelf vandaag.” Daar moest ik altijd om lachen.

Maar toen opeens laaide haar ziekte explosief op en was er geen houden meer aan. Ze had van de ene op de andere dag een wandelstok nodig. Toen een rollator. En vervolgens een rolstoel. Uiteindelijk kon ze geen stap meer zetten en lag ze alleen maar in bed. Haar armen en benen raakten gebogen en verdraaid. Haar fijne violistenhanden krulden zich tot klauwen. Soms was ze volkomen helder, maar op andere momenten wist ze niet wie ik was en dacht ze dat ik haar kwam beroven. Dan riep ze om hulp tot ik de kamer verliet.

Zo werd een levenslange liefdevolle relatie een last met veel hartzeer. Op sommige momenten voelde ik me overweldigd. Dan zat ik gewoon op de grond te huilen. Mijn moeder zat meer dan een jaar in die situatie. Maar op een nacht overleed ze rustig.

Ik ben dankbaar dat mijn moeder nu niet meer lijdt. Maar mijn hart breekt nog steeds als ik aan haar denk. Een tijdlang wenste ik dat er een manier was om terug te vechten tegen Parkinson. Ik vervloekte de ziekte en wilde deze ‘vijand’ een klap verkopen.

Maar toen ontdekte hoe ik op een positieve manier de ziekte kan bevechten! Dat doe ik door te doneren voor fundamenteel Parkinsononderzoek.

Met mijn donatie kunnen wetenschappers onderzoek doen naar behandelingen voor Parkinson. Die mensen zoals mijn moeder een langer en beter leven kunnen geven. En uiteindelijk, ooit, vinden ze een remedie – zodat Parkinson niemand anders meer die ellende kan aandoen.

Het is zo makkelijk. En we bereiken er zo ontzettend veel mee.

En u kunt het ook doen. Dat is wat ik hoop dat u vandaag zult doen. U zult een goed gevoel hebben over uw bijdrage en u helpt iemand zoals mijn moeder. U weet het maar nooit, misschien helpt u iemand die u dierbaar is. Misschien zelfs uzelf, mocht u op een dag de ziekte van Parkinson krijgen.

Met vriendelijke groet,

Jeff Broeks