Schat, ik heb Parkinson

Hoe Gerard Koeman met de ziekte van Parkinson omgaat en waarom we medisch-wetenschappelijk onderzoek moeten financieren!

Gerard Koeman* probeert zo open mogelijk met de ziekte van Parkinson om te gaan. Het liefst met een grote dosis humor. Toch zijn de onverbloemde reacties van zijn kinderen niet altijd makkelijk voor hem.

”Geef papa de slagroom maar, hij klopt hem vanzelf!”, zei een van zijn zoons een keer. ”Eerlijk gezegd doet het me soms pijn zoiets te horen. Maar ze bedoelen het niet slecht en het is natuurlijk mijn eigen schuld. Ik probeer altijd te blijven lachen en lok dit soort opmerkingen zelf uit.”

Hij is pas 42 jaar jong als hij een lichte trilling in zijn hand bespeurt. Zijn echtgenote denkt op dat moment al aan de ziekte van Parkinson, maar zijn huisarts doet dit vermoeden af met de woorden: ”Je bent veel te jong voor Parkinson!”

Pas een jaar later, na weer een foute diagnose, bezoekt Gerard Koeman op aandringen van zijn vrouw een specialist, die de verschrikkelijke diagnose bij hem vaststelt. ”Onbewust begon ik het nieuws direct te verdringen. Wat er niet is, kan er ook niet zijn. Pas enkele minuten later drong tot mij door, dat ik een chronische ziekte heb waar ik nooit meer vanaf zou komen. Ik ging terug naar mijn auto en heb toen eerst even goed gehuild.” Daarna volgde het telefoontje naar zijn vrouw: ”Schat, ik heb Parkinson.”

Koeman besefte direct wat de financiële gevolgen voor zijn gezin zouden zijn als hij door de ziekte van Parkinson niet langer als verkoopleider van een autobedrijf kon werken. ”Het lijkt me duidelijk – en dat is nog zacht gezegd – dat het niet bepaald bevredigend is, als je je baan moet opgeven, wanneer je buiten je eigen schuld niet meer aan de vereiste doelstellingen kunt voldoen.”

Gerard Koeman vond het een zware opgave om zijn drie zonen (toen 18, 15 en 12 jaar oud) over de gevolgen van zijn ziekte te vertellen. ”Toch heb ik mijn kinderen vanaf het eerste moment gezegd wat er met mij aan de hand was. Ik heb ze uitgelegd hoe deze slopende ziekte zich zal ontwikkelen. Papa is ziek en hij zal nooit meer helemaal beter worden.”

Gerard Koeman lijdt sinds vijf jaar aan de ziekte van Parkinson. Vroeger was hij verkoopleider bij een groot autobedrijf. Nu werkt hij voor zichzelf als fotokunstenaar en schrijver. Enkele jaren geleden organiseerde hij een tentoonstelling van zijn kunstwerken. Zijn belangrijkste doelstelling is om mensen met Parkinson moed te schenken.

”De bezoekers van mijn foto-expositie waren vooral verrast dat ik Parkinson had. ‘Je ziet het helemaal niet aan je!’, werd er vaak gezegd. In die tijd had ik het trillen van mijn handen nog beter onder controle. Soms antwoordde ik voor de grap: ‘Er groeit ook geen derde arm bij deze ziekte, anders stond ik wel in het circus en was ik niet hier!’. Wat mij echter het meest verdrietig maakte, was hoe weinig mensen over de ziekte van Parkinson weten. Ik vind het een van mijn taken om dit te veranderen.“

Zoals alle patiënten hoopt Gerard Koeman op een spoedige doorbraak in het onderzoek naar Parkinson. ”Als het aan mij ligt, kan het niet snel genoeg gaan.” Onderzoek heeft reeds belangrijke stappen opgeleverd die de symptomen verminderen en het leven van mensen met deze ziekte draaglijker maken. Maar Parkinson valt nog niet te genezen.

Het ParkinsonFonds hoopt dat medisch-wetenschappelijk onderzoek de doorbraak gaat opleveren waar patiënten als Gerard Koeman zo naar verlangen. Om dit te bereiken financieren wij onderzoeken van gerenommeerde Parkinson-neurologen. En daarvoor hebben wij uw hulp nodig!

Hoe kunt u helpen

Blijf op de hoogte van het laatste nieuws via onze nieuwsbrief. Schrijf u hier in >>.
Doneer nu voor onderzoek naar het voorkomen of genezen van Parkinson.

_{* Ter bescherming van de privacy is de naam veranderd}