Patiëntenverhaal van mijn vader de aanrander

 

Het is zaterdagavond 08-08 rond 21:00 en mijn vader fietst vanuit het ziekenhuis Meander in Amersfoort naar huis in Soest. Hij is net op bezoek geweest bij een vriend die ook Parkinson heeft en daardoor een ongeluk heeft gehad met fietsen. Mijn vader voelt zich goed, zijn lichaam werkt zomaar een beetje mee deze avond. Dat is op zich al een bijzonderheid want hij heeft de laatste tijd nog maar sporadisch een lichaam wat hij, met veel inspanning, een beetje onder controle kan houden.

 

Getrokken door de prachtige zonsondergang en zijn liefde voor fotografie, wat hij helaas niet meer kan doen vanwege zijn ziekte, stopt hij bij de fietsbrug van de Eemlijn in Soest. Daar bij de steiger is er vaak gezellige bedrijvigheid. Jongens en meiden zijn aan het zwemmen en springen het water in, mensen hebben hun boot aangelegd en kletsen met elkaar. Mijn vader pakt zijn telefoon en probeert van de rode ondergaande zon wat foto’s te maken. Zijn lichaam schudt en beweegt alle kanten op, soms valt en struikelt hij bijna, hij lijkt wel dronken die man. Hij staat bij de steiger en ziet dat er rotzooi is achter gelaten, dit verbaasd en ergert hem. Hij is niet in staat om het op te ruimen en weet ook niet wie het gedaan heeft zodat hij iemand kan aanspreken. Wankelend gaat hij verder met wat foto’s te maken.

 

Ineens merkt hij dat er verderop wat ophef ontstaat bij het recreërende publiek. Mijn vader begrijpt niet helemaal wat er gebeurd, door zijn ziekte en de medicatie is zijn inschattings- en reactievermogen trager, maar hij voelt dat het niet o.k. is. Uit de kleine menigte rijdt een jongen op een scooter naar hem toe en vraagt ‘’Wat hij aan het doen is?’’ Meteen vertelt mijn vader dat hij foto’s van de ondergaande zon aan het maken is en dat hij zware Parkinson heeft en daardoor soms gek overkomt. Dit doet hij omdat hij vaak voor dronken of gek wordt aangezien, een uitleg helpt dan is zijn ervaring. Onverrichter zaken rijdt de jongen terug naar de andere mensen en mijn vader verwacht dat het nu wel over zou gaan…….

 

…..niks blijkt minder waar…. Ineens komt er een motoragent aanrijden in de richting van mijn vader. De agent zegt tegen mijn vader dat er in dit gebied aanrandingen zijn geweest en wil dat mijn vader zich legitimeert. Mijn vader en de agent staan min of meer tussen het recreërende publiek in en hij merkt dat de sfeer grimmiger wordt. Mijn vader beseft ineens dat de politie is gebeld vanwege hem, omdat ze denken dat hij een aanrander is. Zijn paniek neemt inmiddels de overhand en besluiteloos blijft hij bij de agent staan. Zijn lichaam schudt en wankelt, verergerd door de stress van dat moment. Hij voelt zich genoodzaakt zichzelf en zijn bedoelingen opnieuw uit te leggen, maar dit lukt hem niet meer goed.

 

Ondertussen wordt op het politiebureau mijn moeder gebeld die wordt gevraagd mijn vader op te halen. Mijn moeder pakt de fiets (omdat ze niet kan auto rijden) en fietst zo snel als ze kan naar hem toe. Ondertussen voelt mijn vader zich ellendig en angstig. De agent blijft bij mijn vader die zich steeds onveiliger voelt tussen de mensen. Hij is bang dat ze foto’s gaan maken en op Facebook zetten met daarbij de tekst dat hij een aanrander is. Mijn vader zegt tegen de agent dat hij niet wil wachten en weg wil en stapt op zijn fiets. In het bijzijn van de agent gokt mijn vader het erop door de groep mensen te fietsen, wat hem ook lukt. Mijn vader, compleet in paniek, fietst zo hard hij kan en de motoragent volgt hem. De motoragent verteld later dat hij hem bijna wilde bekeuren voor te hard fietsen op een elektrische fiets (boven 25 km) maar wilde eerst afwachten wat er nou werkelijk aan de hand was.

 

Thuis aangekomen kan mijn vader niet meer rustig worden en krijgt de voordeur niet open. In paniek gaat hij naar de buren, die er niet zijn. Een andere buurvrouw helpt hem naar binnen. Mijn vader beseft dat mijn moeder er niet is en strompelt weer aar buiten om haar te zoeken. Vervolgens lukt het hem opnieuw niet om naar binnen te gaan en weer helpt de buurvrouw hem. De motoragent is inmiddels mijn moeder tegemoet gereden en treft haar onderweg. Mijn moeder vertelt de agent, net als mijn vader, dat hij ernstig ziek is en was gaan fietsen omdat hij zich goed voelde. Ze vertelt dat hij nooit en te nimmer iemand kwaad zou doen…. De agent reageert gelukkig begripvol. Thuis gekomen van mijn vakantie bezoek ik altijd meteen mijn ouders. Ik tref mijn vader met trieste, doffe, ogen op de bank. Mijn vader heeft er die ochtend drie uur over gedaan om uit bed te komen en is al kapot voor zijn dag begonnen is. Ik hoor zijn verhaal en woede en verdriet knijpen mijn keel dicht. Het liefst was ik naar de ‘’plek des onheils’’ gegaan en had ik daar iedereen eens goed de waarheid verteld maar een dag later na deze gebeurtenis heeft dat natuurlijk geen zin…..

 

Mijn vader….. is ziek! Intens ziek door een klote neurologische aandoening wat Parkinson heet. Mijn vader heeft 2 dochters en kleindochters en heeft 25 jaar in het speciaal onderwijs gewerkt en daarbij moeilijk lerende jongens en meiden een veilige leeromgeving geboden. Mijn vader is EEN INTEGERE MAN die heel soms nog een redelijk momentje in zijn leven heeft maar sinds die avond niet meer.

Ow nee wacht, ik lieg, soms was mijn vader wel een vervelende man omdat hij mij in mijn puberteit perse wilde ophalen van de kroeg om mij te beschermen tegen ongure types, aanranders. En precies van zo’n zelfde aanrander is hij nu beschuldigd. Hij voelt zich gevangen en depressief. ‘’Ik ben toch geen aanrander?’’ is wat hij alleen weet uit te brengen. Mijn vader is bang dat hij nu ‘’in het systeem’’ staat als een vieze ongure man. De gedachte dat de politie zo over hem denkt – de politie waarvoor hij zelf gewerkt heeft als jongeman en zoveel respect voor heeft – maakt hem nog het meest kapot.

 

In vredesnaam mensen…! Waar is jullie gezond verstand? Tuurlijk ik kan het nog begrijpen: een rare zwalkende man die foto’s maakt en het idee dat onze wereld vol zit met mensen met verkeerde bedoelingen, maar knoop eerst eens een praatje met iemand aan voor je conclusies trekt. Vraag wat iemand aan het doen is. Spreek uit dat je schrikt omdat iemand zo raar beweegt en geef iemand de kans om zich uit te leggen. Niet iedereen is slecht, sommige mensen zijn namelijk ernstig ziek!! Het is overigens niet de eerste keer, want mijn vader is op straat al eens bedreigd en uitgescholden voor dronkenlap tijdens een wandeling.

 

Achteraf bleek dat ‘’men’’ de politie heeft gebeld en aangegeven dat er een man mensen lastig viel. (Toch vreemd als mijn vader alleen op een afstand stond om foto’s te maken) Zijn gekke gedrag viel op omdat er recentelijk incidenten bij de fietsbrug zijn geweest en dus was mijn vader meteen verdacht. De politie heeft gelukkig wel de juiste conclusie getrokken en in het verbaal aangegeven dat er sprake was van een misverstand en geen vervolgstappen worden ondernomen. Ook stond er dat mijn vader ernstige Alzheimer had, maar dit is dus Parkinson.

 

Ik ben boos, ontstellend boos en teleurgesteld over hoe mensen elkaar kunnen opjutten en vergeten dat er nog een aantal stappen kunnen zijn vóór je iemand beschuldigt.  Gelukkig is er een lichtpuntje want in september wordt hij geopereerd, een hersenoperatie, die de symptomen van zijn ziekte hopelijk bestrijden. Tot die tijd mag hij ook niet meer fietsen dus is zijn lot bezegeld in thuis zitten en niks doen. Maar ach dat maakt niet uit want de zin om de deur uit te komen is hem inmiddels (door angst) ontnomen.

 

Sorry pap, dat dit je overkomen is. Sorry, dat er in onze maatschappij geen plek is voor raar bewegende mensen die een foto willen nemen van de zon. Sorry….