- Acties, Familie
- 14 november 2024
Damlopers in actie!
Het is 21 september 2024 wanneer in Zaandam het startschot klinkt voor één van de grootste hardloopfeesten van het jaar. De damloop by night is de opening van het beroemde dam tot damloop weekend. Team Terp (bestaande uit Shannon, Thijs en Mike Terpstra) was erbij en ze hebben zich laten sponsoren om zo bij te dragen aan onderzoek. De sponsoren doneerden samen het fantastische bedrag van 280 euro. Natuurlijk waren wij heel benieuwd naar het verhaal achter het team en zo raakten we met elkaar in gesprek.
Over team Terp
Wat kunnen jullie vertellen over jullie zelf?
Shannon: ‘Ik ben de dochter van Thijs en mijn opa – de vader van Thijs – had parkinson. In mijn werk als wijkverpleegkundige zie ik de ziekte van Parkinson ook vaak. Toen ik in de nieuwsbrief de oproep voorbij zag komen om mee te rennen voor Stichting ParkinsonFonds was voor mij meteen wel duidelijk dat ik onze damloop by night extra wilde laten meetellen. We hadden al een startbewijs maar zo konden we iets extra’s doen. Voor opa en alle andere mensen met de ziekte van Parkinson.”
Thijs: ‘Ik ben 61 jaar en ik woon in Castricum. Mijn vader had parkinson en hij is drie jaar geleden aan de gevolgen daarvan overleden. Als gezin zijn wij altijd sportief geweest. We hebben een aantal jaar geleden ook de damloop by night gerend en we hebben toen tegen elkaar gezegd dat we dat zeker nog eens zouden doen. Toen Shannon kwam met het idee om onze loop extra te laten tellen voor Stichting ParkinsonFonds, hoefde niemand daar lang over na te denken. Ook Mike, mijn zoon, was meteen om. Het aanmaken van het team en de actiepagina’s heeft Shannon meteen gedaan.”
Shannon: ‘Mijn man Dennis zat niet in ons team omdat hij een blessure had en niet zeker wist of hij überhaupt zou kunnen meelopen, maar uiteindelijk viel het mee en kon hij ook starten. We zijn daardoor met vier mensen aan de start verschenen. Dat voelde heel goed.’
Hij bleek parkinson te hebben
Je vader / jullie opa had de ziekte van Parkinson. Hoe kwamen jullie daarachter?
Thijs: ‘De eerste signalen kreeg mijn vader rond zijn pensioen. Hij vertelde mij dat hij op een receptie was bij zijn werk en dat hij een kop met schoteltje in zijn hand had maar dat het schoteltje trilde. Niet lang daarna kreeg hij de diagnose parkinson. Destijds had ik geen heel goed beeld bij de ziekte. Ik dacht – joh dan ga je trillen, das toch niet zo erg? Maar al snel vertelde mijn vader dat het wel meer was dan alleen het trillen en dat hij ook in een rolstoel kon belanden. Ook toen dacht ik nog – nou dan duw ik je in de rolstoel door het dorp. Dat het meer was dan alleen trillen en mogelijk in een rolstoel werd wel snel duidelijk. Zijn handschrift werd heel kriebelig en onleesbaar en hij kon ook niet meer werken in de schuur. Hij had altijd klussen. Als wij langskwamen was mijn vader in de schuur. Dat ging niet meer. Uiteindelijk zijn mijn ouders samen naar een verzorgingshuis verhuisd en vooral die laatste jaren waren vreselijk.’
Shannon: ‘Opa was een man die altijd interesse toonde in de ander. Hij was graag aanwezig op feesten en andere gelegenheden maar ook dat werd voor hem steeds moeilijker. Zijn spraak ging achteruit waardoor hij steeds moeilijker werd te verstaan. Je moest daar echt moeite voor doen. Hij kon daardoor ook niet actief meer meedoen in gezelschap en hij stopte met vrijwilligerswerk. Je kunt je voorstellen dat dit enorm isoleert.’
Gesponsord rennen
Hoe was het voor jullie om met alle geworven donaties in je achterhoofd te starten op deze Damloop by night?
Shannon: ‘Het vragen om donaties op zich ging wel makkelijk maar ik zie wel dat veel mensen anoniem hebben gedoneerd en dat vind ik jammer want daardoor kon ik mensen niet meer bedanken. Ik snap het wel maar toch. Het voelt goed dat ze dit doen en dan wil je graag dankjewel zeggen.’
Thijs: ‘Ja die ervaring heb ik ook. Tegelijkertijd raakt het mij ook echt dat mensen willen geven aan onderzoek naar de ziekte van Parkinson. Bij Mike in de flat is een buurvrouw zelfs nog rondgegaan om donaties te vragen. Dat is toch bijzonder? Dat geeft toch het gevoel dat we samen echt iets kunnen doen in alle machteloosheid die we tijdens het proces ook ervaren hebben.’
Ze haalden mij in!
Wat was jullie meest memorabele moment op deze Damloop by night?
Thijs: ‘Die is gemakkelijk voor mij, al doet ie ook wel een beetje pijn. Vijf minuten voor de finish haalde Shannon mij in. Toen ik de finish overging hoorde ik dat Mike al vijf minuten daarvoor was gefinisht. Dat geeft echt zo’n trots gevoel. Dat je kinderen dat kunnen en ook doen. Ja dat was echt het beste moment. Wat mij ook een heel goed gevoel gaf was dat Ingrid, mijn vriendin, samen met haar beide zoons en schoondochters bij de finish stonden met bloemen’
Shannon: ‘Voor mij was deze run in eerste instantie niet gericht op het rennen van een bepaalde tijd, maar als je dan eenmaal bezig bent dan komt die kriebel toch. We zijn onderling toch ook wel een beetje competitief. Ik vond de hele run geweldig. De sfeer, de mensen langs de kant, de licht- en luchtshows. Ja het was oprecht een feest en we hebben meteen gezegd dat we volgend jaar weer starten!’
Met dit goede voornemen sluiten we het inspirerende gesprek met Thijs en Shannon af. Ben jij door dit verhaal geraakt en wil je ook in actie komen op een van de hardloopevenementen die gepland staan nog in 2024 of heb je zelfs al een mooie loop in gedachten voor 2025? Heb je daar ook een startbewijs voor en wil je net als Team Terp in een mooi shirt rennen van Stichting ParkinsonFonds? Neem dan snel contact op met marliesvaneunen@parkinsonfonds.nl
