Toon Meesters vroeg om donaties voor parkinson.

Acties, Familie
17 februari 2024

Op negentien januari 2024 nam Toon Meesters afscheid van zijn werkende leven. Na veertig jaar als veearts in Roosendaal te hebben gewerkt was het tijd voor een nieuwe fase in het leven. Toon wist vijf jaar geleden al dat hij bij zijn afscheid geen cadeaus, maar donaties voor een goed doel wilde ontvangen. Dat goede doel is Stichting ParkinsonFonds geworden en Toon vertelt er heel graag meer over.

Mijn vader was mijn inspirator

Je bent veertig jaar als veearts actief geweest in de omgeving van Roosendaal. Wat kun je nog meer over jezelf vertellen?

“Mijn vader was veearts en mijn broer en ik hebben allebei diergeneeskunde gestudeerd. Mijn broer is dierenarts en ik ben veearts. Je kunt daarmee zeggen dat mijn vader voor ons beiden een inspirator is geweest. Ik ben met de studie in Antwerpen begonnen. Er was daar een heel andere studiecultuur dan hier. In Antwerpen was het eerste jaar écht een selectiejaar en van de 75 studenten bleven er 15 over, waar ik er een van was. Na dat eerste jaar ben ik terug naar Nederland gegaan en heb ik mijn studie hier afgemaakt. Er is door de jaren heen heel erg veel veranderd in het vak en we zijn als artsen ook steeds meer gespecialiseerd geraakt. Waar we voorheen vooral bezig waren met het genezen van zieke dieren, zijn we nu juist erg gericht op preventie. We willen voorkomen dat dieren ziek worden. En dat kunnen we ook steeds beter. Wist je bijvoorbeeld dat akker- en tuinbouw- producten, maar ook vlees en zuivel van Nederlandse bodem zo streng wordt gecontroleerd dat consumptie daarvan het veiligste is van Europa? Dat is zo. Ik breek graag een lans voor onze Nederlandse boeren wat dat betreft.”

Grote veranderingen

Je gaf net aan dat er veel is veranderd in het vak. Wat kun je daar nog meer over vertellen?

“Het belangrijkste verschil is dat we ons steeds meer zijn gaan specialiseren. Voor een veearts betekent dit een verdeling in grofweg herkauwers, pluimvee en varkens. Het is goed dat we meer zijn gaan differentiëren en ik heb daarom vijftien jaar geleden de keus gemaakt om met mijn praktijk mij te richten op de herkauwers. Meer gespecialiseerd maakt ook dat je beter kunt werken in een preventiemodel.

De cirkel rond

Nu heb je afscheid genomen en ervoor gekozen om donaties te vragen voor Stichting ParkinsonFonds. Wil je vertellen waarom?

“Vijf jaar geleden wist ik al dat ik iets wilde doen voor een goed doel. Ik stond op de Mont Ventoux omdat mijn partner zich middels de Colsensation wilde inzetten voor het KWF nadat zij zelf borstkanker had doorgemaakt en schoon was verklaard. Daar staan en zien wat het betekent om voor een goed doel in actie te komen, heeft bij mij de doorslag gegeven. Ik heb toen een tijdje nagedacht en ik dacht terug aan mijn vader. Hij kreeg de diagnose parkinson op zijn 55^ste. Vol in het leven en hard aan het werk als veearts. Op zijn zestigste lukte het vak veearts uitoefenen niet meer omdat zijn fijne motoriek te veel haperde. Hij heeft ondanks zijn parkinson nog een mooi en betrekkelijk goed leven gehad tot aan zijn 75^ste. Helaas brak hij toen zijn heup en daarna is het niet meer comfortabel geweest. Zijn laatste jaren waren zwaar voor hem en ook voor mijn moeder en voor ons. Ik wilde nu graag iets doen ten behoeve van de genezing van parkinson. Juist omdat ik het van dichtbij heb meegemaakt. De cirkel is rond. Stichting ParkinsonFonds financiert fundamenteel wetenschappelijk onderzoek naar parkinson en uit de resultaten hiervan kunnen we deze ziekte beter doorgronden en daarmee hopelijk adequater behandelen en misschien zelfs genezen of voorkomen. “

Het avontuur is in een comfortabele setting vertellen hoe beroerd het eigenlijk was!

Op negentien januari was het afscheid zelf. Ik zie overal kaarten hangen en de melkbus staat er ook nog. Vertel eens!

“De afscheidsborrel werd heel druk bezocht en passend bij mij als veearts hebben we voor de ontvangst van de kaarten en de donaties een melkbus neergezet. De stroom kaarten is echt onvoorstelbaar. Op het feest zelf was het voor mij soms moeilijk om iedereen de hand te schudden, zo druk was het. En het mooie? We hebben nu alle kaarten gelezen en die kaarten vertellen een verhaal over mijn verbinding met alle boeren waar ik mee heb samengewerkt. Anekdotes die een beeld geven van veertig jaar. Wat er goed ging en soms ook als het even niet zo goed ging. Ik zei dan altijd: straks is dit een avontuur. En weet je wat het mooie is van avonturen? Het zijn verhalen die je vertelt in een comfortabele setting over hoe beroerd het eigenlijk was! Het is echt een zegen om zo lang dit werk te hebben mogen doen en de kaarten die hier hangen getuigen daarvan. Daar ben ik echt dankbaar voor”

Wens voor de toekomst

“Voor mij is het allerbelangrijkste dat ik gezond en wel samen met mijn partner, kinderen en kleinkinderen mag blijven genieten van het leven en de kleine dingen. Klein geluk is groot geluk. Dat is mijn wens voor de toekomst.”

Bedankt Toon!

Wat een mooi verhaal Toon en wat hebben we genoten van de warme ontvangst, de hond Peerke, de mooie omgeving waar je woont met de dieren die bij jullie oud mogen worden en het inspirerende verhaal dat je vertelt over je afscheid van het vak, en over je vader; jouw inspirator. Mooi dat een melkbuscollecte voor jou de cirkel rond kon maken. Dank je wel daarvoor.

Ben je geïnspireerd geraakt door het verhaal van Toon en wil je zelf ook een collecte houden? Dat kan heel eenvoudig ook online via deze link Maak jouw eigen online collectebus aan (digicollect.nl)