Leef vandaag, morgen zien we wel verder.
- Patiënten
Eppie Haisma (72) heeft al 14 jaar Parkinson. Sinds de ziekte richt hij zijn leven noodgedwongen anders in. Maar zijn levensvisie is als vanouds positief. “Leef vandaag, morgen zien we wel verder.”
Haisma werd geboren als een na jongste zoon in een boerengezin met zes kinderen. Hij bezocht de lagere school van Siegerswoude. “Het hoofd van de school, Piet Visser, werd mijn identificatieobject voor de rest van mijn leven. Zo’n begaafd mens, hij kon prachtig en spannend vertellen over de Tweede Wereldoorlog – we zaten er bijna bij te huilen. Bovendien had hij een magische viool waarop hij ‘Ziet in blinde razernij’ speelde in tuimelende streken. Voor een boerenzoon verbijsterend. Dat wilde ik ook kunnen, zo wilde ik ook worden.”
Passie voor orgelspelen
Muziek, lezen en tekenen waren al vroeg grote hobby’s van Haisma. Na Mulo-A en de vijfjarige Kweekschool in Drachten werd hij onderwijzer op zijn voormalige basisschool. In de avonduren studeerde hij Engels L.O., later Engels M.O.-A aan de Fryske Akademy. Hij werkte als leraar Engels en Nederlands. Ondertussen studeerde hij orgel. “Vanaf mijn 15de jaar speelde ik kerkorgel en begeleidde ik de gemeente. Het werd mijn passie. Vooral toen ik als leermeester concertorganist Piet Wiersma kreeg. Een buitengewoon mens, altijd humoristisch en stimulerend. Zo’n 20 jaar studeerde ik met veel enthousiasme bij hem – van Bach tot Eben. Van mijn vrouw, die ik vanaf de Mulo ken, kreeg ik hier alle ruimte voor. Ze begreep dat orgelspelen een psychische uitlaatklep voor mij was. Het summum was het begeleiden van de eredienst op zondag. Het mooiste wat je in zo’n dienst kon bereiken, was het moment dat je voelde dat de gemeente beneden deed wat jij daarboven als bezieling overbracht. Naarmate ik langer les had, steeg natuurlijk mijn spelniveau.”
Aan de grond genageld
Op de toppen van zijn kunnen, merkte Haisma dat hij stukken die hij al eens eerder had geleerd, een tweede keer moeizaam instudeerde. Hij schreef dit eerst toe aan overmatig oefenen. Minder studeren hielp echter niet. “Op een zondag toen ik de dienst begeleidde – ik zat tijdens de preek altijd op de voorste rij – kreeg ik van de predikant het seintje dat ik wel naar het orgel kon gaan, want het amen was op handen. Ik stond op, maar bleef stokstijf staan. Mijn voeten weigerden dienst. Ik stond als aan de grond genageld: frozen. Het duurde niet lang en ik geloof dat de meeste mensen niets merkten. Ineens functioneerde alles weer. Dit moment zette me aan het denken en bracht me naar de huisarts.”
Ander leven dan gedacht
Geen baas meer over eigen vingers
Amper stem door toenemende heesheid
Onderzoek is onmisbaar
Voor medepatiënten heeft Eppie Haisma een paar welgemeende adviezen:
Hoe kunt u helpen?
Doneer nu voor onderzoek naar het voorkomen of genezen van Parkinson.
Uw gift wordt besteed aan het allerbeste medisch-wetenschappelijke onderzoek.
Deel dit artikel
Gerelateerd nieuws
Zijn glas was altijd halfvol
Wij spraken met Sandra van der Meulen over haar vader, parkinson en waarom delen van...
De digitale collecteweek is van start!
De digitale collecteweek is begonnen. Bekijk de video en ontdek waarom jouw steun nu harder...
Leven met parkinson: liefdevol, zwaar en hoopvol
Christel is mantelzorger van haar man Willem die parkinson heeft. Zij deelt openhartig met ons...
