Leven met parkinson: “Ik wil mijn garage goed afsluiten, zolang het nog gaat”

Familie, Patiënten
20 mei 2025

Hoe Erik (53) omgaat met parkinson, werk en gezin

Erik kreeg op 50-jarige leeftijd de diagnose parkinson. In dit openhartige interview vertelt hij hoe hij omgaat met het leven met parkinson — in zijn werk, zijn familie en zijn dagelijks leven. Zijn zoon Bo deelt ook zijn perspectief.

Wat als je op jonge leeftijd parkinson krijgt?

De diagnose kwam vlak voor kerst, drie jaar geleden. Erik van der Meulen (53) was opgelucht: “Eindelijk wist ik wat er aan de hand was.” Zijn rechterzijde viel deels uit, maar er was geen sprake van tremoren. De oorzaak bleek parkinson.

Hij runt samen met zijn broer een garagebedrijf dat al drie generaties in de familie is. “Mijn zoon Bo studeert sociaal werk, dus de opvolging zal anders moeten. Maar ik kijk vooral naar wat er nu nog wél kan.”

Symptomen zonder duidelijke oorzaak

Voordat de diagnose gesteld werd, had Erik al jaren klachten. Een frozen shoulder en stijve spieren brachten hem bij de reumatoloog. Die verwees hem uiteindelijk door naar de neuroloog. Een hersenscan bevestigde het vermoeden: zijn hersenen maakten geen dopamine meer aan.

“Er zit geen parkinson in de familie. Misschien komt het door chemische stoffen uit de autobranche, maar ik houd me daar niet mee bezig. Belangrijker vind ik hoe ik ermee omga.”

Medicatie en beweging geven structuur

Erik slikt dagelijks medicatie, in combinatie met fysiotherapie. “Sindsdien kan ik 80% van mijn oude werkzaamheden weer doen. Ik leer om hulp te vragen en om mijn energie goed te verdelen.”

Beweging is voor hem essentieel. Hij wandelt drie keer per week na het werk en gaat wekelijks naar de fysio. “Als ik niet beweeg, voel ik de stijfheid meteen terugkomen.”

Ook het innemen van medicijnen vereist planning. “Een half uur voor het eten werkt het beste. Spontaan zijn is moeilijker, maar er is nog ruimte om te leven.”

Parkinson en het gezinsleven

Voor zoon Bo, student sociaal werk, kwam de diagnose hard binnen. “Ik wist weinig van parkinson en schrok ervan. In het begin had ik er moeite mee, nu kijk ik vooral naar wat mogelijk is.”

Bo deed zijn afstudeeronderzoek naar de behoeften van mensen met parkinson. “De behoefte aan informatie, contact met lotgenoten en open communicatie zijn universeel. We gaan soms als gezin naar bijeenkomsten, dat helpt enorm.”

Hoe blijf je positief met parkinson?

Erik: “Ik focus op wat nog lukt. Mijn werk in de garage is mijn passie en geeft me energie. Je moet blijven doen waar je blij van wordt.”

Bo: “Soms is het lastig om te zien dat je vader verandert door een ziekte. Maar we bespreken het. Dat helpt ons allemaal.”

Beiden zijn het eens over één ding: positiviteit en acceptatie zijn sleutelwoorden. “Je hoeft het niet te verbergen,” zegt Erik. “Je moet het ook niet overdrijven. Gewoon doen wat je nog kunt, met hulp als het nodig is.”

Toekomst met parkinson: hoop en realisme

Erik hoopt de komende tien jaar zijn werk te kunnen blijven doen. “Als dat lukt, kan ik mijn bedrijf op een goede manier afsluiten. Daarna zie ik wel verder.”

Bo vult aan: “Ik wens dat mijn vader zo lang mogelijk een goede levenskwaliteit behoudt. Dat is het belangrijkste.”

En met deze inspirerende woorden sluiten we dit interview af. Wil jij na het lezen van dit verhaal ook je verhaal delen? Neem dan snel contact op met marliesvaneunen@parkinsonfonds.nl o.v.v. verhaal delen.